اره پیر میشه هر لحظه ، یه شهری توو خودش هر روز هواش گرمه ولی اینجا ، رسید به استخونا سوز داره جوون میکَنه کَم کَم ، میونِ خاک ، زیرِ آوار دُنیا دستاتو از رویِ ، گلویِ شهرِ من بَردار نه آباده ، نه آزاده ، پُر از بُغض و پُر از دَرده فراموش شده انگاری ، توو دنیایی که نامرده شبیهِ برکه یِ خُشکی ، که دریا بوده یک روزی توو آتیشِ خودت داری ، شبیهِ رِکس میسوزی درون عِزَّتِ این خاک پُر از زخمایِ شیرینه کسی زخمایِ این شهرو ، نه میبَنده ، نه میبینه از احوالِش توو این روزا ، کسی چیزی نمیپرسه جوابِ خونِ مَرداشو ، داره میبینه با غصه